സത്യം

ജീവിത ഗന്ധിയായ
കവിത മോഹിച്ചാണ്
എഴുത്തുതോല
തുറന്നത്

തുരുമ്പ് പിടിച്ച എഴുത്താണി
എന്നെ നോക്കി ചിരിച്ചു

ജീവിതത്തില്‍
സത്യസന്ധമായി
ഒന്നുമില്ലെന്ന് മനസ്സിലായതിനാല്‍
എഴുത്തോല മടക്കിവക്കുന്നു

ഈ
തുരുമ്പാണി
കടലില്‍എറിയുന്നു....

ആന്‍ അയ്യപ്പന്‍

ഉല്പത്തി പുസ്തകത്തില്‍ പേരില്ലാത്തതിനാല്‍
ദൈവം ഭൂമിയിലെക്കെറിഞ്ഞു...
മുല കണ്ണ് കടിച്ച
ചുണ്ടുകള്‍ പറിച്ചെറിഞ്ഞമ്മ
തിളയ്ക്കുന്ന മുലപ്പാല്‍ തൊണ്ടയില്‍
കുരുങ്ങി
തെരുവിലെക്കെറിഞ്ഞ
കുഞ്ഞ്..
കവിത കുടിച്ചു വളര്‍ന്നു..


അമ്മ

തിരിഞ്ഞുനോക്കാതെ നടന്നകന്നപ്പോള്‍ ‍
പിന്‍വിളി വേണ്ടന്ന്
കുഞ്ഞുപറഞ്ഞുകാണും


ഹാജര്‍ പുസ്തകത്തില്‍ ചേര്‍ക്കാന്‍
പേരില്ലെന്ന തിരിച്ചറിവില്‍
പള്ളിക്കൂടവാതിലടഞ്ഞപ്പോള്‍
തെരുവിലെ
സര്‍വകലാശാലകള്‍
നിനക്കേകിയ ബിരുദങ്ങള്‍


മിട്ടായി തെരുവില്‍ ജോണിനോടപ്പം
ഹൃദയം പിളര്‍ക്കുന്ന കവിതയുമായി
ഒരു താന്തോന്നി...



ചിതലരിച്ച ജീവിതം
കടമെടുത്ത്
നിന്‍റെ കരളുചാലിച്ചുക്കോറിയ
ചോരമണക്കുന്ന
വാക്കുകള്..‍
കത്തുന്ന ച്യോദ്യങ്ങള്‍


അവസാനവായ്ത്തരി മണ്ണും
സ്വയം നുണഞ്ഞഞ്ഞു
വിലാസം ഇല്ലാത്ത
ശവകുഴിയില്‍ കിടക്കുന്നത്
ഞാനല്ലെന്നു
നീ
വിളിച്ച്ചാര്‍ക്കുന്നുണ്ടാകാം..

നിലവിളികള്‍

നോക്കു
തീവണ്ടി കൂകുകയാണ്

ചരിഞ്ഞും,
കുലിങ്ങിയും
ചിലപ്പോള്‍
മുന്നോട്ടു
അല്ലെങ്കില്‍
പിന്നോട്ട് ....

ഉന്തിയ വയറുകളും
ഉള്ളിലാണ്ട കണ്ണുകളും

കണ്ടു

കരിഞ്ഞ വയലും,
മൊട്ടകുന്നും,
വറ്റിയ പുഴയും

കണ്ടു

വെള്ളമില്ലാത്ത
പുഴയ്ക്കു കുറുകെ
പാലം താണ്ടി
അതു കൂകിപായുന്നു

അന്തിമയക്കത്തിലെ
ആലോസരപെടുത്തലുകള്‍
കേട്ടാവാം കൂടെ
കുറുക്കനും, കുറുനരികളും,
കൊടിചിപട്ടികളും
കൂവുന്നത്...

നിരത്തിലെ
വിസര്‍ജ്യങ്ങളും
ഉണ്ണാത്ത ഉണ്ണികളെയും

കണ്ടു

കൊതിതീരാതെ
തീവണ്ടി കൂവുന്നത്...

ഒരു തിരുത്തോടെ
തീവണ്ടി പറഞ്ഞു...

ഇതെങ്ങിനെ

എരിവയറില്‍
തീയ്യെരിയുമ്പോള്‍

ഈ
കാഴ്ചകള്‍എന്നെ
വേട്ടയാടുമ്പോള്‍
ഇതെന്‍റെ
നിലവിളികള്‍

തീവണ്ടി കിതക്കുകയാണ്
ഒരു ആര്‍ത്തനാദം പോലെ
താണ്ടിയ ജീവിതം
ഓര്‍ത്ത്താകാം

സമയത്തിനു കാവല്‍

നേരം തെറ്റിയ
ഘടികാരമണി
ഭൂതകണ്ണാടിയില്‍
കണ്ടനേരം
ക്ലോകിലെ സൂചികള്‍
നേരമില്ലാതെ പായുമ്പോള്‍

സ്വയം
കൊഴിയുന്ന നേരമറിയാതെ
നേരയാക്കാന്‍ മറന്ന ചിലത്.....

പറയാന്‍ മറന്നത്
ഓര്‍ത്തെടുക്കാന്‍
ഒരു വാശിയോടെ
ക്ലോക്കിലെ സ്പ്രിങ്ങുകള്‍
മുറുകികൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു